Για έναν επαναστατικό αδιαμεσολάβητο χορτοφαγικό μηδενισμό

Γεια σας σύντροφοι. Μελέταγα λίγο βέγκαν χθες. Οι πιο καλοί είναι οι καρπιστές που λένε ότι μπορούμε να τρώμε λαχανικά και φρούτα, αλλά όχι να τα κόβουμε τραυματίζοντάς τα και υποστηρίζουν ότι πρέπει να τρώμε μόνο καρπούς που έχουν πέσει ήδη από το δέντρο, όχι πριν
Σκεφτόμουν λοιπόν το εξής: Σίγουρα δεν πρέπει να κόβεις έναν καρπό και να τον τραυματίζεις, είναι εξουσιαστική βία.
Από την άλλη όμως, ένας καρπος που πέφτει κάτω, πέφτει κάτω. Δεν είναι εξουσία να τον σηκώσεις εσύ και να τον φάς; Από πού κι ως πού εσύ τον σηκώνεις ενώ αυτός αποφάσισε να πέσει; Ποιος είσαι εσύ για να παρέμβεις στη βούλησή του; Επίσης είναι και το χώμα. Αμα σηκώσεις τον καρπό, θα σηκωθεί και χώμα. Το ρώτησες το χώμα αν θέλει να σηκωθεί; Για να μην πω και για τα ζωύφια που μπορεί να κάθονται ήσυχα στο χώμα κι εσύ να τα ταραξεις.
Σκέφτομαι λοιπόν, ότι πρέπει να φτιάξουμε το κίνημα των Καρπικιστών, που θα ασκεί σκληρή κριτική στους Καρπιστές. Εμείς θα λέμε ότι μπορούμε να φάμε ένα καρπό μόνο αν σταθούμε με το στόμα ανοιχτό κάτω από το δέντρο και περιμένουμε να πέσει στο στόμα μας.
Γιατί αν πέσει κάτω και το σηκώσεις αρχίζει η διαμεσολάβηση. Πρέπει να πούμε όχι στη διαμεσολάβηση σύντροφοι. Πρέπει να γίνουμε Καρπικιστές.

Αυτά είχα να σας πω, πάω να βγάλω βόλτα το σκυλάκι μου τώρα,που στην πραγματικότητα  είναι ένας μοναχικός λύκος που αλυχτάει τις νύχτες στις πόλεις, θέτοντας την ατομικότητά του στη μάχη ενάντια στην εξουσία και την κατανάλωση κρέατος.

Ζήτω ο μηδενισμός, κάτω οι γάστρες!
Η επανάσταση θα είναι χορτοφαγική ή δεν θα είναι τίποτα!

Πίσω συνδικαλιστές, εμπρός λάχανα!