Ποιημα
Η μοναξιά της περιφρούρησης είναι αβάσταχτη,
όπως το ταυτόχρονο κράτημα του κράνους και του παλουκιού...
Η ένταση και η ανδρεναλίνη αυξάνεται στα σώματα των ερωτευμένων προλετάριων,
καθώς σε βλέπω να πετάς τρικάκια έξω απο τις μπογιατισμένες τράπεζες....
Κάτω απο το κράνος της περιφρούρησης το μυαλό μου ταξιδεύει με εσένα
σε ένα κόσμο χωρίς μπάτσους,φασίστες και αφεντικά..
Να ζούμε ανέμελοι τον έρωτα μας χωρίς να χρειάζεται να τον περιφρουρήσουμε...
απο δεκάδες διμοιρίες που πλησιάζουν ασφυκτικά...
Μέχρι την επόμενη πορεία στην γκρίζα πόλη...
Θα σε ονειρεύομαι σε δρόμους κόκκινους απο φωτιές και οδοφράγματα...
Με την ελπίδα να είσαι δίπλα μου στην περιφρούρηση,
και να μοιραζόμαστε κρατώντας σφιχτά το ίδιο παλούκι...
Αλυσίδες φωνάζουν οι σύντροφοι...
Μα πάλι εγώ σε ψάχνω μες το πλήθος...
| 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Άντε γράψε μας την μαλακία σου :