Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος μαζεύτηκαν όλα τα καθιζήματα και οι χολέρες του πατριωτικού χώρου
για να κλαψουρίσουνε προς τιμήν των ψόφιων χιτών και ταγματασφαλιτών παππούδων τους.
Ο αρχηγός των ασπόνδυλων Ν.Μιχαλοβλάκος & το πουτανάκι του Η.Κλασιδιάρης προέβησαν σε ένα είδος τιμητικής πράξης,
βουτώντας στα σκατά που έχουν απομείνει στην ένδοξη πηγάδα, δείχνοντας πανέτοιμοι για το τι τους περιμένει στο μέλλον.
☭ ΕΑΜ | ΕΛΑΣ | ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ Ⓐ
σχετική φωτογραφία(πηγή: indymediatrolls.com) :☭ ΕΑΜ | ΕΛΑΣ | ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ Ⓐ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ σελίς αυτή της Ιστορίας μας είναι ντροπή και παραφωνία μεταξύ των άλλων ενδόξων σελίδων της. Είναι όμως οδυνηρή διδαχή για το σήμερα, για το αύριο, για το πάντοτε.
Τιμή και δόξα και ευγνωμοσύνη εις αυτούς, που με το αίμα τους κράτησαν το όνομα του "Έλληνος" ψηλά, καθαρό, άσπιλλο. Και τέτοιοι είναι και οι 1500 ένδοξοι νεκροί του Μελιγαλά. Πρέπει λοιπόν να τιμάται η μνήμη των θυμάτων του Μελιγαλά για να μας θυμίζει τον άδικο χαμό τους, αλλά και την βαρβαρότητα των ανθελλήνων σφαγέων τους;
Αναμφισβήτως, ναι.
Επίλογος
Το επίσημον κράτος μέχρι και το 1974 τιμούσε και μετείχε εις το τελούμενον μνημόσυνον. Δυστυχώς μετά το 1974 το επίσημον κράτος απέχει και μάλιστα απαραδέκτως, από το να τιμά την μνήμην των αγρίως σφαγιασθέντων πατριωτών του Μελιγαλά. Οι συγγενείς όμως των θυμάτων και ο Ελληνικός λαός περιφρονώντας τας κρατικάς απαγορεύσεις και την απαράδεκτον κατάργησιν του Μνημοσύνου, αυθορμήτως και με ιδικήν των πρωτοβουλίαν προσέρχονται και τιμούν την μνήμην των θυμάτων της κομμουνιστικής θηριωδίας.
Ο Μελιγαλάς δεν είναι εκδήλωσις μίσους αλλά εκδήλωσις Εθνικής Μνήμης, διότι έθνη τα οποία ξεχνούν την Ιστορίαν των είναι καταδικασμένα εις αφανισμόν.
Η Δημοκρατία για να ζήσει και να διαφυλαχθεί χρειάζεται απαραιτήτως την Εθνικήν της μνήμην. "
και:
" Στις 22/4/1944, ο Αρης πέρασε στην Πελοπόννησο με αποστολή να βοηθήσει στην ανάπτυξη του αντάρτικου κινήματος και στη συντριβή των εθνοπροδοτικών ταγμάτων ασφαλείας. Ηταν μια αποστολή, στην οποία πέτυχε απόλυτα. Η πιο σημαντική μάχη με τους ταγματασφαλίτες δόθηκε στον Μελιγαλά και επειδή την ιστορία την γράφουν οι νικητές έχει χυθεί τόνους λάσπης από τους φασίστες για την στάση που κράτησε ο Αρης σ’ αυτή την μάχη. Να πως την περιγράφει ένας από τους συναγωνιστές του Αρη, ο Γιάννη Χατζηπαναγιώτου (Καπετάν Θωμά) στο βιβλίο του "Η Πολιτική διαθήκη του Άρη Βελουχιώτη: "Τρεις μέρες κράτησε η φονική μάχη στον Μελιγαλά, 13, 14, 15 Σεπτεμβρίου 1944. Οι ταγματασφαλίτες είχαν συγκεντρώσει εκεί 1500 άνδρες με βαρύ οπλισμό και πυροβολικό. Στις 13 Σεπτεμβρίου το 9ο σύνταγμα του Ε.Λ.Α.Σ και τμήματα του 8ου Συντάγματος εξαπολύουν την επίθεση μετά τις άκαρπες προσπάθειες κι εδώ για παράδοση του οπλισμού με την εγγύηση οτί κανείς από τους άνδρες δεν θα θιγόταν. Ο αγώνας υπήρξε σκληρός. Τα φανατισμένα όργανα του εχθρού κρατούσαν γερά τις θέσεις τους ακόμη και τη δεύτερη μέρα. Οι απώλειες κι από τις δυο μεριές ήταν μεγάλες. Ο Άρης διατάσσει τότε να ριχτούν στη μάχη και εφεδρείες από το 11ο σύνταγμα της Τρίπολης. Το οχυρό πέφτει και η μάχη κλείνει στις 15 Σεπτεμβρίου. Οι απώλειες των ταγματασφαλιτών ήταν μεγάλες. Είπαν και έγραψαν για τη μάχη αυτή ότι ο Άρης βλέποντας τις μεγάλες απώλειες του Ε.Λ.Α.Σ, έδωσε εντολή να εκτελεσθούν οι αιχμάλωτοι. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Αιχμάλωτοι στη φονική αυτή μάχη δεν ήταν δυνατό να μην υπάρξουν. Οι ταγματασφαλίτες πετσοκόφτηκαν μαχόμενοι ως την τελευταία στιγμή από θέση σε θέση. Τα σώματα τους ρίχθηκαν με ανάθεμα για το αδικοχαμένο αίμα από τους βασανισμένους κατοίκους της περιοχής στη περιλάλητη Πηγάδα. Ο Άρης δεν σκότωνε αιχμαλώτους. Πολεμούσε κι όποιον πάρει ο χάρος. Όποιος γλύτωνε, χάρισμα του. Κι ας είχε ο Ε.Λ.Α.Σ στη μάχη αυτή τις πιο μεγάλες απώλειες: 60 νεκροί και 150 τραυματίες."
Ποια να είναι η αλήθεια άραγε;
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή